Xiao

“Dongxiao” olarak da denilen xiao, Çin'in eski üflemeli çalgılarından biridir. Xiao, birkaç bin yıl önce Çin'de yaygın olarak kullanılıyordu. Xiao'nun kaynağı denilince, paixiao'dan da söz etmeli. Paixiao, birkaç gaydanın, yani birkaç xiao'nun birbirlerine bağlanmasıyla oluşur. Bir gaydanın üzerinde birkaç delik açılırsa, farklı sesler elde edilebildiği anlaşıldı. Böylece birkaç gaydadan oluşan paixiao ve üzerinde birkaç delik bulunan tek gayda olan xiao oluşturuldu.

Bugünkü Xiao, Çin tarihindeki Han Hanedanı döneminde bulundu. Xiao, o zamanlarda “Qiangdi” olarak adlandırılıyordu. Qiangdi, Çin'in Sichuan ve Gansu eyaletlerinde yaşayan Qiang milliyetinden halkın önemli bir müzik aletiydi. 1. yüzyılda Sarı Nehir bölgesine yayılan qingdi, altı delikli olarak geliştirildi ve bugünkü xiao'ya çok benzeyen bir hale geldi.

Şekli flüte benzeyen Xiao'nun yapısı çok basittir. Değişik bambu türlerinden yapılan xiao, flüte göre biraz daha uzundur. Baş kısmı kapalı olan xiao'nun ön yüzünde bir üfleme deliği ve beş ses deliği, arka kısmında ise bir ses deliği daha var.

Xiao'nun sesi yumuşak ve güzeldir. Çalınma yöntemi temel olarak flüte benzeyen xiao, hızlı melodili ezgilerden çok duygulu ezgiler için uygundur. Xiao, genellikle, güzel doğal manzaralarını ve insanların duygularını ifade ederken kullanılır. Tek başına ve diğer çalgılarla beraber çalınabilir, yerel operalarda sıkça kullanılır.

Xiao'nun çok çeşidi vardır.

Bunlardan Zizhu Dongxiao ile çalınan “Bir Grup Yabani Kazın Havadan İnişi” adlı ezgide, inişten önce havada dolaşan bir grup yabani kaz anlatılıyor.

Örnek ezgi: "Bir Grup Yabani Kazın Havadan İnişi"